قصه زار انگیز «چت»
پیشتر، آدمیان در تلاش بودند که با دسترسی به دانشِ بیشتر به تکامل انسانیت دسترسی یابند. از جمله، ایمان داشتن به یکدیگر را زنده نگاه دارند. همچنین با نگهداری از ارزشهای طبیعی انسانی خویش، بنیان خانواده، و نزدیک نگاه داشتن حتی اقوام دور را گرامی می داشتند. این، یک خوشبختی کاملا طبیعی در پهنای کره زمین می باشد، بدون هیچ دستکاری از سوی آدمیان بر چرخش این زمین. تا اینکه پدیده «چت» و ابزارش در میان این چرخش ظاهر گردید.
اولین سیستم «چت» (تالکوماتیک) نام گرفت، که در سال ۱۳۵۲ شمسی، و صد البته؛ در دانشگاه ایلینوی آمریکا ایجاد شد. در این نیم قرن گذشته، بسیاری با واگذاری افکار، احساسات، خلاقیت، ذکاوت و شهامت خود به دستگاههای دیجیتالی یا همان دنیای مجازی؛ اثبات نمودند که مسئولیتی در قبال این طبیعت زمین و جامعه خود را نمی پذیرند. بجای آن، همان انسان کوشا که در این چند دهه اخیر با ادغام (ذوب شدن) در دیجیتال، تبدیل به موجودی شد، که بدون سخن و با ارسال بی روحِ شکلک هایی، بنام استیکر؛ قادر شد که حتی کوچکترین احساس درونی خود را با شکلک نشان دهد.
کودکان نسل جدید، برای نشان دادن مثلا مدرن بودن و شهامت خود، بجای گفتنِ دوستت دارم؛ با ارسال ایموجی یا شکلک های قلب برای والدین خویش؛ ابراز عشق خود را نشان می دهند. همانطور که دکتر انوشه مدتی پیش در دانشگاه تهران به دانشجویان خندان خود یاد آوری نمود، از نشستن گوشه هر دانشکده و ارسال «چت» بجای ابراز علاقه انسانی پرهیز نمایید. هرچند که کانالهای «چت» راه های خیانتها را نیز هموار نموده است.
این همان دنیایی می باشد که (آدم گونه های دیجیتالی)، در هم راستای تکامل انسانیت درحال ترویج فرهنگِ غیر طبیعت زمینی می باشند؛ و نه تکامل. این چنین انحرافی بر تکامل و بقای انسانیت چیره نموده. حال، سوال اخلاقی برای راز بقا این است، با وجود پدیده دیجیتال مصنوعی، که هیچ روحی در آن وجود ندارد، آیا با بن بست نابودی موجودات زنده روی کره زمین روبرو نخواهیم شد؟ زیرا کره زمین همیشه کره زمین باقی خواهد ماند، این موجودات هستند که با این انحراف؛ خودشان را از بین خواهند برد.
مدرس
